„Сум видел како монасите коишто блеснале како ѕвезда во послушанието и коишто според своите сили

не престанувале да мислат на Бога загосподаруваат со својот ум

и пролеваат вистинска река од солзи штом ќе застанат на молитва. Преподобното послушание ги подготвило за тоа.“

Во современото Православие денес, понекогаш може да се сретне сокриена мисла дека на мирјаните не им е достапен вистински духовен живот. И тие, или се стремат да наликуваат на монаси во саботите и неделите, или се надеваат во некаков момент да примат постриг. Но, во суштина, градскиот соборен живот е совршено автентичен и традиционален христијански живот. Всушност, тој и претставува првична оригинална форма на христијански живот.

Самооправдувањето е болест која е пораширена, понезабележлива и потешка од судењето и осудувањето. Самооправдувањето и осудувањето се две страни на една гревовна состојба – гордоста.
Пораширена – затоа што, најчесто, дури и тие што внимаваат да не осудуваат и да не им судат на другите, не внимаваат дека се самооправдуваат.
Понезабележлива – затоа што, најчесто, тој што се самооправдува не го фаќа моментот на гревот на самооправдувањето.

Во текот на минатиот месец погребав шест деца од болницата, каде што секоја сабота служам Литургија. Пет момчиња: Женја, Антон, Саша, Алјоша и Игор. И една девојка – Женја Жмирко, седумнаесетгодишна убавица. Од неа на иконостасот во болничката Црква остана икона на светиот великомаченик Пантелејмон. Таа почина од леукемија. Умираше долго и мачно, не и помогна ништо. И овој месец не е ништо поразличен. Пет детски гроба за еден месец – тоа е статистиката

 Секој човек гладува. Тој е гладен, но не за смртното,тленото и материјалното. Преку сето ова тој се обидува да го задоволи својот вистински глад. А тоа е гладот за љубов. Ако тој не го задоволи овој негов порив - да дава и да прима љубов, тогаш тој се препушта на јадење, се обидува да стекне материјални работи, и тогаш го губи својот мир и спокој. Може да јаде многу и да се здебели, но сепак нема да биде среќен. Тој може и ќе ги задоволи своите амбиции и „волја“, но нема да  може да најде мир во нив.

    Како вистински раритети во ризницата на манастирот се издвојуваат трите хартиени (графички) икони и една двострана графичка бакрорезна плоча, клише за печатење на овие икони. Оваа мала двострана бакрорезна плоча, всушност, е и единствената зачувана од времето на 19 век. Постарата графичка икона со претстава на св. Јован Крстител, патронот на манастирот, игуменот Арсениј ја нарачува во 1831 г., а изработена е од халкографот монахот Теофил на Света Гора и отпечатена во 1832 г. Иконата е реплика на постарата чудотворна икона од 17 век. З

Всушност, станува збор за одбележување на едно траење и за еден духовен континуитет кој самиот за себе многу кажува, а уште повеќе сведочи, не само за минатото, туку и за сегашноста и за иднината. И денешново чествување, како и многуте други одбележани или што ќе се одбележат, најмногу го потврдуваат нашето охристовено битисување, како и нашата црковна вистина и нашето црковно право на самобитност и автокефален живот.

Изложбата ја отвори претседателот на МАНУ, академик Љупчо Коцарев, во присуство на претставници на Владата, дипломатскиот кор, како и митрополити на МПЦ-ОА, и тоа: Митрополитот Дебарско-кичевски г. Тимотеј, Митрополитот Брегалнички г. Иларион, Митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф и нашиот старец и игумен, епископот Антаниски г. Партениј. Присутни беа и повеќемина свештеници на нашата света Црква. Свое пригодно слово имаше и Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан.

Ако исповедта по дефиниција е отворено и јавно признание на гревовите, тогаш зошто православните христијани се исповедаат приватно на своите свештеници? Не е поради тоа дека свештениците имаат некаква особена власт што другите ја немаат. Да се размислува вака е многу погрешно, иако многумина христијани вака го разбираат тоа[1]. Свештениците немаат власт лично да простуваат гревови. Само Исус Христос има таква власт. Но, свештениците ја имаат службата на сведоштво на исповедта и покајанието на народот Божји,

Знаете, понекогаш во животот, кога една врата е затворена, ние полудуваме, се збунуваме, се разочаруваме и егоизмот станува еден наш лост и се обидуваме да ја присилиме таа врата.  Се сеќавам на зборовите на еден епископ, кој ми го кажа следното, кога му предложив едно решение. Тој се сврте и ми рече:
- Внимавај дете мое! Вратите кои  Бог ги затворил, јас нема насилно да ги отварам!  Оти зад нив се креи мојот ад.

Ева и Адам, пророкот Елисеј, и Агеј, сите тие примери покажуваат дека на Бога најугодно му е послушанието, пред сите останати добродетели. Останатите само помагаат. Тие не делуваат онака како што делува послушанието.
Ќе ви кажам дека од нас самите зависи дали, онаа светлина што ја носиме во себе, благодатта, ќе ја зголемиме, или можеби ќе ја намалиме. Ако сега нејзината

На 4 октомври 2020 година, на празникот Собор на сите македонски светители, Неговото Блаженство, Архиепископот Охридски и Македонски и на Јустинијана Прима г. г. Стефан, во сослужение на Митрополитот Повардарски г. Агатангел, Митрополитот Брегалнички г. Иларион и Митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф, отслужи  Златоустова Литургија во соборниот храм „Свети Климент Охридски“, во Скопје. Пред Литургијата беше осветен новиот фрескоживопис. Верниот народ на Литургијата се причести со Светите Христови Тајни.

По повод јубилејот 1.000 години од основањето на Бигорскиот манастир, во Ликовниот салон на Македонската академија на науките и уметностите, на 8 октомври (четврток) 2020 година, во 12 часот, ќе се отвори изложбата „Од уметничката ризница на Бигорскиот манастир“. На свеченото отворање на изложбата ќе се обратат акад. Љупчо Коцарев, претседател на МАНУ, и г. г. Стефан, Архиепископ Охридски и македонски и на Јустинијана Прва.

Голема работа е постот, но уште поголема е љубовта. Ако со постот се изгонуваат демоните, се скротуваат страстите, телото се смирува, духот се средува, со љубовта Бог се вселува во човекот. Господ го назначил постот како неопходен, но љубовта ја истакнал како главна заповед. Во првата половина на XIX век во Охрид владеел Џеладин-бег, одметник од султанот и самостоен господар, а со Црквата во тоа време управувал митрополит Калиник. Џеладин-бег и Калиник, иако од разни вери, биле многу добри пријатели и честопати се посетувале еден со друг.

 Современиот човек брза по светските суети, бега од скромниот живот и во празните и лажни авантури бара да ја заборави душевната горчина, која му ја создава свеста за безбожните дела. Но, лекот не е во заборавањето, туку лекот е во препородот на душата и приближувањето кон Христа. Неговото божествено учење е единствената котва на спасението, зашто тоа претставува кулминација на морланото совршенство и возвишеност.

Владетелите ќе бидат збунети. Свештенството ќе се наоѓа во анархија, и монасите ќе бидат немарни. Великодостојниците во Црквата ќе го сметаат за некорисно, сето она што е во врска со спасението, како своите души, така и душите кои што ќе им бидат доверени, и ќе презираат било каква грижа. Сите ќе покажуваат ревност и енергија за се што е во врска за масата за јадење и за својот стомак. Ќе бидат мрзливи во своите молитви и повремено ќе критикуваат.