„Се сеќавам, кога ќе имавме добар род на овошје и зеленчук, им дававме на своите соседи, делевме.

Денес имаат ладилници. „А зошто да даваме на другите?’’, велат, „да ставиме во фрижидер и ќе биде за нас’’.

’Ете какви се страстите. Додека се мали, ако сакаме, можеме со леснотија да ги пресечеме. Но занемарени, стануваат силни. И што повеќе јакнат толку поголем напор бараат за да бидат совладани. А доколку пораснат премногу, ни со напор нема да можеме да ги отсечеме, ако не добиеме помош од некои од светителите што нe застапуваат пред Бога’."

Благоразумниот, бидејќи ја разбрал исцелителноста на Божествените судови, со благодарност ги поднесува сите казни кои што според нив го снаоѓаат, не сметајќи никого друг за нивен предизвикувач освен своите гревови.

Ви имам нагласено и другпат дека не можеме ние, т.н. христијани, само да чекаме некој да ни побара помош, па дури тогаш да размислуваме како и дали сакаме да му помогнеме, туку должни сме сами да ги побараме луѓето што страдаат и да им помогнеме! Немилосрдноста и непружањето конкретна помош е антихристијанство, антисведоштво.

Кажи му едно топло „добро утро" на соседот.
Научи да пиеш кафе со твојот човек.
Смеј се со соседот.
Погледни ја новата топка на твоето дете.

Сите ние, треба длабоко во себе да ја осознаеме нашата огревовеност и духовно несовршенство, па со срце скрушено и со мисла покајничка да посакаме да Го видиме Господа. Да ги отвориме нашите духовни очи, за да ја видиме Божјата семилостивост и љубов кон сите нас. Да Го побараме Бога во нашите души, како што Он не бара нас, кога сме загубени во гревот и злото.

Преблажени отче Гавриле, достојно си ја примил честа рамноангелна и, стоејќи пред Бога со бесплотните (сили), не заборавај нѐ и нас, кои твојот чесен спомен го славиме, туку погледни од небесата и пушти ни ја твојата светлина, та радосно да ги прославиме твоите чудеса.
Отче Гавриле чудотворче, гледајќи ги Бог твоите бројни подвизи и напори...

Самиот старец Пајсиј беше голем аскет. Си мислев, дека човек не може да живее така, како што живееше тој. Кон себе, тој, немаше никаква милост, никакво снисходење. Практично не спиеше секоја ноќ. Самиот си наложил такво послушание – од залезот до изгревот (на сонцето) се молеше сам во својата ќелија. Одмараше само по час или два по изгревањето (на сонцето).

Ние да се грижиме само за својата душа. Што се однесува до другите, да се молиме Бог да ги просвети, оти не е наше да ги разобличуваме согрешенијата на другите. Судењето Му припаѓа на Бога. Ние, црви бивајќи, како можеме да го разобличуваме другиот, кога тој е образ Божји? Господ вели ‘не ја гледаш гредата во своето, но ја забележуваш трошката во окото на својот брат?’.

Божјите очи и „погледот“ постојано се свртени кон човекот, затоа што Неговата намера е да го бара дури и најмалото позитивно расположение во Неговото создание, и Тој влегува во срцето на човекот во истиот момент од неговиот живот, кога тој ќе се сврти кон Својот Создател со малку разбирање и смирение.

Преподобен отче Гавриле, твојот живот во овој свет се покажа како натприроден, зашто живеејќи на земјата, си останал  бестрасен и си го возљубил мирот и тихувањето; следејќи го Христовиот тесен и мачен пат, си се искачил кон небесните обители, каде што се молиш за наше спасение.

Преблажени отче Гавриле, достојно си ја примил честа рамноангелна и, стоејќи пред Бога со бесплотните (сили), не заборавај нѐ и нас, кои твојот...

Најголем горделивец не е оној што гордо се фали, туку, оној што се фали дека е многу смирен. Кој се оправдува самиот себеси кога ќе згреши го претвора своето срце во демонско прибежиште, а ќе продолжи да греши и понатаму и ќе биде сршен бескорисно од своето себељубие, ако не успее да го скрши своето “јас”.

Родителите тоа го прават на разни начини. Понекогаш претерано штитејќи ги и чувајќи ги од и незгодите во животот. Понекогаш претерано ги казнуваат и гушат, што кај децата создава равнодушност, и повреденост во однос на возрасните и нивниот возрасен свет. Но најчесто тоа го прават живеејќи, во присуство на децата, обичен одраснат неодговорен живот.

Ние, како држава, и како образовна политика, и како образовен систем (во кој спаѓам и јас како виновник), излажавме многумина дека знаат повеќе одошто знаат: им поделивме дипломи по линија на помал отпор, под најразлични изговори - па видете, децата плаќаат; па видете, платата ни зависи и од нивните партиципации, па - да не ни ги земат студентиве приватните универзитети, па да не избегаат во странство... спуштете го критериумот, да не ги загубиме

Католикос Патријархот на цела Грузија ги крштева третите и секое следно дете во семејствата на родители кои се венчале во Црква. Цел на оваа иницијатива е подобрување на демографската состојба на земјата. Првата масовна крштевка на младенци во Грузија се случи на 19 јануари 2008 година, исто така во соборниот храм посветен на Света Троица. До ден денес Илија II е кум на повеќе од 30 илјади деца.

Петербуршкиот, пак, Митрополит Варсануфиј објави дека во неговата епархија се подготвува моштохранителница во која ќе бидат собрани сочуваните мошти на сите досега канонизирани новомаченици од времето на комунизмот, коишто ќе ги обиколат сите епархии на Руската Православна Црква. Досега РПЦ канонизирала повеќе од илјада души, пострадани маченички за својата христијанска вера, во годините после Октомврискиот преврат.

“Исправи се себеси, и ќе станеш животен пример. Многу повеќе се говори со животот отколку со зборовите, кога ќе видиме животен пример, душа која е мирна, тивка, кротка, смирена, можеш и да ја испоудриш, а таа те жали што така се нервираш. Малубројни се на земјината топка смирените и кротките, поради смирените и кротките Бог нам ни дава благослов.“

Критиката не треба да се претвори во генерален став, или однесувањето на поединци не би требало да го определи нашиот однос кон сите други, кон организацијата, институцијата и сл. Познато е дека соблазната и разочарувањето придонесуваат за тешки последици, особено кај духовно неопитните, но нашата вера не смее да се сведе на осудување и да престане поради другиот. Наш идеал е Христос, а по патот кон изградувањето по мерата на Христос, одат и свештениците. Тој пат не е лесен ...

Многупати сите забележуваме дека многумина го почнуваат духовниот живот со ентузијазам среќавајќи некој духовен човек, свештеник или монах, и им остава впечаток првиот, вториот, третиот пат. Се обидуваат да му пристапат што повеќе, да примат совети и да ги применат во својот духовен живот. Меѓутоа, во еден стадиум на тоа движење забележуваме дека тие луѓе некаде наоѓаат тешкотија, товар.

Духовникот е тој кој е жива Божја икона, кај кого ќе одиме за да му ја кажеме нашата помисла, нашиот проблем и од него ќе ја примиме информацијата на Божјата волја. Тоа да нѐ интересира и да не бараме ништо друго, затоа што не е можно да ни се даде. Може, се разбира, на почетокот, колку што има време еден духовник, да направи една посета, да поседи еден час повеќе и сл.