Свети Климент Охридски- Слово за страдањето и мачеништвото на Свети Јован Претеча и Крстител
Кога Исус се роди во Витлеем Јудејски, Ирод четворовласникот[1] го побара Младенецот за да го убие. Но ангел Господов му јави на Јосифа да Го земе Младенецот и Неговата Мајка, и да оди во Египет.[2] Јосиф така и направи. Кога тој отиде таму со Детето и со Мајка Му, бидејќи Исус не беше најден, Ирод нареди да бидат убиени децата во Витлеем.[3]


Кога ти, драго мое дете, копнееш да бидеш од корист на својот брат, и одиш, и му го зборуваш она што го знаеш, кога гориш од желба да му помогнеш, тогаш тоа е љубов кон ближниот: да се љуби братот како самиот себе си.
Тоа ли се луѓето, кои одат во Божјиот храм и се молат заедно со тебе на Господа? Ако се тие, зошто оделе во храмот?
И каде води сето ова? Дете со природна чистота на умот
Само Он е единствен Творец на сѐ – видливото и невидливото. Ние говориме за таа светлина, која е во Отецот и Синот и Светиот Дух. Нивното Божество е во три Ипостаси, и во едното сјаење на светлоста. Ние имаме еден Бог Отец, од Кого е сѐ, и еден Господ Исус Христос, преку Кого е сѐ, и еден Дух Свет, во Кого е сѐ.
Работата не беше во тоа дека болката поминуваше или дека на некој чудесен начин бев исцелен, туку, сострадувајќи со болката на својот ближен, заборавав на сопствената болка. Чудо се случува кога сочувствуваме во туѓата болка. Работата е во тоа луѓето да ги чувствуваш како свои браќа, да страдаш заедно со нив.
Покајанието е коработ, стравот Божји е кормиларот, а Божјата љубов е божественото пристаниште. Стравот нѐ воведува во коработ на покајанието, нѐ пренесува преку смрдливото море на животот, нѐ води кон божественото пристаниште, кое е љубовта.
Страшно им се лути на оние што не се согласуваат со неговото мислење и не ги исполнуваат неговите желби.
Срамно е и грев е кога човек што нема вистинска љубов и вистинско покајание упорно тврди дека православните ќе се спасат, а другите ќе бидат осудени. Не можеме да кажуваме и да заклучуваме такви работи (дали некој ќе биде спасен или осуден), не само за здрав човек, туку и за оној што е болен и умира.
Црквата е Богочовечка вечност, овоплотена во границите на времето и на просторот. Таа е тука, во овој свет, но не е од овој свет (Јован 18,36). Таа е во овој свет, за да го издигне светот до оној свет од каде што е и самата таа. Црквата е вселенска, соборна, богочовечка, вечна и следствено, хула е,
Онуфри отишол во храмот и пред иконата му рекол на малиот Исус - Леб ти донесов, гледам никој не ти дава!
За апостолот Црквата не е само „едно тело“, туку и „еден Дух“. И овде се подразбира не само едномислие, туку и еден Божји Дух, Кој проникнува низ целото тело, како што и сведочат светите Отци, учителите на Црквата. „Што е тоа единство на Духот?“ – прашува св. Јован Златоуст и одговара: „Како што во телото Духот сите ги опфаќа и соопштува некакво единство на
„А светителот, погледнувајќи ме, откако се сети на напорот низ кој со него поминав и сфаќајќи ја причината поради која трпев глад и жед, бидејќи беше, како што реков, украсен со дарот на прозорливост, кон мене почувствува големо сострадање и ми рече со укор: ‘Јади, чедо, и пиј, и отсега не тагувај. Зашто да не сакаше Бог да те помилува, немаше да благоволи да дојдеш со
Велиш дека тој е злосторник и дека треба да гори во адскиот пламен.
Ние кои сме живи, имаме уште време за да се покаеме, но тие, сиротите починати, не можат сами на себе да си ја поправат положбата, туку очекуваат помош од нас. Затоа наша обврска е да им помагаме со нашата молитва.
Ако си христијанин, знај: секој ѓавол постојано војува со тебе. Секој ја врши оваа сила против тебе: демонот на гневот - гнев, демонот на блудот - блуд, демонот на гордоста - гордост, демонот на злобата - злоба, демонот на зависта - завист, демонот на очајот - очајот, и така натаму, нивното име е легион а нивните искушенија и бројот на страстите не се знае. 
























